“Mijn ouders gaan scheiden”, zei ik lachend

14 januari 2020

Ik was 16 jaar en mijn ouders vertelden dat ze gingen scheiden. “Je vader heeft een vriendin”, zei mijn moeder op een dag toen ik uit school kwam. “Wat?? Wat bedoel je?” dacht ik. Ik begreep er niks van en was in de war. Maar dat zei ik niet.

Alles werd in gang gezet en mijn vader zou bij zijn nieuwe vriendin gaan wonen. 50 kilometer van ons vandaan. Ik zou hem alleen nog in de weekenden zien. Op de avond dat hij vertrok was mijn zus op skivakantie. Mijn moeder, vader en ik waren in tranen. Mijn vader was mijn maatje. Ik was gek op hem. Hij kon niet weggaan. Hij mocht niet weggaan. Dus ging ik die avond met hem mee naar zijn nieuwe thuis.

Stom

We kwamen aan en ik moest huilen. “Kom de auto eens uit”, zei de vriendin van mijn vader. Ik vond haar stom en wilde niet uitstappen. Uiteindelijk ging ik toch haar huis binnen. Een van haar katten kwam bij mij op schoot liggen. “Stom beest”, dacht ik. Mijn eigen kat was veel liever. Wat deed ik hier? Ik wilde bij mijn vader zijn. Niet bij haar. Natuurlijk zei ik dit niet.

Lachen

Ik praatte überhaupt niet over de scheiding van mijn ouders en over wat dat met mij deed. Stel je voor, wat zouden anderen ervan vinden? Als je er niet over praat is het er niet. Dacht ik. Alleen mijn beste vriendin vertelde ik het. Ik belde haar op en zei lachend: “Mijn ouders gaan scheiden”, waarop zij antwoordde “Dat is toch helemaal niet om te lachen?”. Maar dat lachen was mijn beschermingsmechanisme. Gedrag dat ik inzette om het verdriet niet te voelen.

Muur

Ik ging gewoon door en deed alsof er niets aan de hand was. Dan deed het het minste pijn. Ik trok een muur om me heen, want ik had geen zin om nog eens geraakt te worden. Mijn muur was groot en dik. Daar kwam ellende van buitenaf niet zomaar doorheen. Het nadeel was alleen dat mijn emoties ook niet door die muur naar buiten konden. Dus had niemand in de gaten dat ik heel verdrietig was. Ik liet het immers niet zien. Terwijl ik zo graag wilde dat ik gezien en gehoord werd en de warmte zou krijgen die ik nodig had.

Vrijer zonder muur

Ik had toen nog geen idee dat ik deze vicieuze cirkel zelf in stand hield. Inmiddels is mijn muur al een tijdje afgebrokkeld. Mensen vinden mijn emoties helemaal niet raar of gek. Sterker nog, omdat ik mijn ware ik laat zien, vinden zij mij veel toegankelijker. Dat had ik als 16 jarige graag willen weten.

Herkenbaar?

Herken je dit bij jezelf en heb je eigenlijk behoefte aan iemand die jou ziet en hoort, maar weet je niet hoe je dat moet regelen? Achterhaal dan eens wat jou precies tegenhoudt om jouw behoefte te uiten. Wellicht ben je ergens bang voor, schaam je je of heb je een oordeel op jezelf. Probeer dan eens naar jezelf te kijken alsof je naar je beste vriendin kijkt. Wat zou je haar aanraden?  

Wil jij jezelf beter leren kennen en begrijpen?

Ben jij ook een kind van gescheiden ouders? En loop jij af en toe tegen je eigen muur op? Of lach je, terwijl je de pijn blijft voelen? Weet dan dat het ook anders kan. En dat je het niet alleen hoeft te doen. Stuur me gerust een appje (06-39228830) of een mail (frederiek@27gradencoaching.nl) als je wil weten of ik iets voor jou kan betekenen.
Je leest meer over mij en mijn praktijk 27°Coaching op www.27gradencoaching.nl. 27°Coaching is aangesloten bij de Nederlandse orde voor beroepscoaches (NOBCO) http://www.nobco.nl